Geëngageerde Amerikaantjes trappen open deuren in. Verhakselde Bush speeches en andere goede bedoelingen.

Terechte oscarnominaties voor kostuum en art-direction, want kostuum en art-direction zijn overvloedig aanwezig in dit dunne verhaaltje over Vermeer's gehunker naar de keukenmeid.
Iedere scène baadt in scheerlicht terwijl het melkmeisje met de parel de waterkan vasthoudt.

Middelmatig filmhuis vulsel.

Het Oostfront bevindt zich permanent in de mist, een sneeuwstorm of beide en iedereen lijdt chronisch aan difterie, longontsteking of beide. Het gehoest slaat over op het publiek.

Waanzinnige vader rookt 15 pakjes. Bevestigt de vooroordelen dat Chinese films traag en sentimenteel zijn.

Een van de weinige films uit Wit-Rusland is lelijke digitale video. Tweede film na Gozu met lacterende vrouw in prominente rol.

Kim Ki-Duk heeft een dalende lijn te pakken: van The Isle (5 sterren) naar Address Unknown (4 sterren) naar standaard monnikenwerk.

De twee regisseurs en tevens hoofdrolspelers hebben zichtbaar pret gehad in het maken van deze kneiter uit de rijke traditie van Waalse zwarte komedies.
Burenruzie loopt uit op rolstoelen, rolstoelen besluiten naar Finland te parasiteren.

Draak. Alles is fractaal.

Verkopers van de US Marine Corps debiteren in hun winkeltje in Queens ronkende one-liners ten overstaan van de kansarme allochtonen. 'Everybody wants to go to heaven and nobody wants to die, but basically they are the same thing.'
Doorsnee documentaire over fijn onderwerp.

Neil Young super-acht als Bernard Shakey de ultieme videoclip van het gelijknamige Crazy Horse album. Young-haters kunnen beter thuis blijven en zelfs fans kunnen denken dat zulks ontspoort.
Ome Neil draait gewoon zijn CD af en toont er beelden bij die akelig fris ogen en nergens op lijken.

Wat de festivalkrant een tragikomedie noemt is een na-oorlogs Bosnisch drama met geforceerde grappigheid.

Ruim tien jaar geleden begon Demme met het interviewen van Jean Dominique, Haïtiaans vrijheidsstrijder met een eigen radiostation, die in uitroeptekens praat. Dominique werd in 2000 vermoord, waardoor The Agronomist urgenter werd, maar ook is uitgemond in een echte hagiografie.

Vrij zouteloze variatie op Mars Attacks! met superheld, heeft weinig Miike kenmerken.
Met een Zebraman die uit zijn zelfgenaaide pak scheurt, is het wel makkelijk cult maken en veel fans zullen tevreden zijn.

Vorig jaar draaide op het festival Hukkle: een film gesponsord door het Hongaars verkeersbureau, die bestaat uit gefilmde prentbriefkaarten waarin een hikkend boertje, wat waggelende ganzen en een loeiende koe te zien zijn. Omdat de doorsnee festivalbezoeker nog nooit een boer, gans of koe heeft gezien eindigde deze zut hoog voor de publieksprijs.
Dit jaar draait Il dono. De prentbriefkaarten zijn een stuk interessanter. In een dorpje in Calabrië zien we vooral oude mannen en naakte meisjes. Terloopse beelden waar een drie voor gescheurd kan worden.
En dan, in de laatste minuten, past alles in elkaar en blijkt Il dono briljant te zijn.

De Poolse Bruid runt succesvol haar wasserij en is geliefd bij het personeel. Lilja 4ever is kindmoeder en komt profiteren van de goedheid van de poolse bruid. De poolse bruid probeert haar geamputeerde borst te compenseren door het kind te kopen en de chauffeur in het stookhok te stoppen.
De poolse bruid en Lilja kunnen acteren, maar tegen zo'n mallotig scenario valt niet op te spelen.

Boy meets girl, of liever: boy meets sister of dead girl. Pen-ek Ratanaruang zou Pen-ek Ratanaruang niet zijn als er niet een paar lijken in een appartement zouden liggen. Lekker biertje erbij, lekker puzzelen met wat ontbrekende stukjes, geen yakuza-geneuzel en je hebt een film die Miike niet gemaakt zou kunnen hebben.
Chris Doyle (zie Green Tea) heeft aperap de tip ter harte genomen en houdt zijn camera stil.

Cinemien presenteert, staat er aan het begin van de film; reden voor een verhoogde staat van paraatheid. Eerste scene: drie wat oudere mannen met bouwhelmen op staan zwijgzaam bij elkaar. De verschillende kleuren van de helmen (geel, groen en blauw) geven aan dat het hier om een boertige komedie gaat. Dat wordt lachen om kleine luijden die dik en Duits zijn.
Schulze Gets the Blues bevat één scene waarom gelachen kan worden: Schultze heeft de blues en loopt naar 's nachts het tuinbankje voor zijn huis. Bovenin beweegt de microfoon mee. Op het bankje gaat Schulze naar de microfoon zitten staren.

Hoe lang kunnen 83 minuten duren? Midden in een uitverkocht Pathé 3 is ontsnappen onmogelijk. Iedere seconde van Green Tea is bezwangerd met betekenisvolle zinledigheid. De dialogen van deze Chinese variatie op de Franse relatiefilm zijn neergeschreven door de Chinese fantaman.
Wat het programma oogstrelend camerawerk noemt, is onvervalste porno. Gratis tip voor meesterfotograaf Doyle: probeer eens een scene te nemen zonder met de focus, zoom of camerapositie te spelen.

Vader probeert na jaren afwezigheid echte mannen te maken van zijn twee zoontjes op een gezellige trip naar een onbewoond eiland. En dat lukt hem met verve, alleen zitten de mannen uiteindelijk weer zonder papa.
Lijkt een soort van mannelijke Somnambulance, dat beter is uitgevoerd.

Tietjana wordt belaagd door twee jongemannen ('Wat heb je mooie ogen') en ze stappen gedrieën heel St. Petersburg door. Dat levert nu en dan best frisse pret op.
De regisseur denkt dat dit de andere zijde van de Russian Ark is: schromelijke zelfoverschatting, geknoei met digicams heeft niks met Sokurov's krachtpatserij te maken.

Debuut heeft af en toe de charme van een Dennis Potter stuk, maar is uiteindelijk een rariteitenkabinet dat maar niet van de grond wil komen.

Rem Koolhaas wist het al: Shanghai, dat gaat nog eens groot worden. Winterbottom vond er een kekke kant-en-klaar set voor een tragische liefdesgeschiedenis in de nabije toekomst. Zowaar een heuse _speelfilm_ op het festival.
Anders dan in Amerikaanse equivalenten blijven de science fiction aspecten prettig onnadrukkelijk en wordt er geen Cityspeak gebezigd; in een BBC film praat iedereen natuurlijk multilingo Engelands: 'Ni hao, two cervecas please'.

Beavis filmt Butthead met schuddende digitale camera en vice versa over de plannen om de high school uit te moorden. Eindigt met overbodige shots van de beveiligingscameras en 911 voice-over.

Top amusement voor het hele gezin in deze Koreaanse Tatort kneiter. Dit is een film met een geheim. Als je het einde weet is er niets meer aan.
Prima idee voor een whodunit: seriemoordenaar blijkt onvindbaar. Maar dat moet je dus niet weten, dan is er niks meer aan en duren 127 minuten wel erg lang.

Als het leven stuk is, kun je het altijd nog verder kapot maken. Aan de Pools-Duitse grens lusten ze er wel pap van.
Het prettige verhaal wordt wat koddig als 20 hoofdpersonen (Magnolia) iedere wending in het scenario tegen hen zien keren, terwijl de regisseur volhoudt dat het hier om een levensecht drama gaat.

Volkomen oninteressante jonge lieden spelen luidruchtig in een verhaal dat van niets naar nergens leidt. De ene helft van de personages neukt de andere helft. Moraal: die gruizige kut Zuid-Amerikanen deugen wellicht niet, maar die vuile gringo's zijn nog altijd een graadje erger.
Noot: Er wordt in de film door vrijwel iedereen gekotst.

Een briljant idee voor een korte film van 5 minuten: man in rolstoel zet camera op zijn hoofd en stort zich in de verkeerschaos van steden als Parijs, New York en Istanbul.
Handbikemovie duurt echter 99 minuten.

3 sterren betekent aardig. Behaagzucht is het verlangen aardig gevonden te worden. Kitano's verlangen kan beantwoord: aardig hoor, helemaal niet slecht.
Mooifilmerij van afgehakte ledematen en andere Japanse folklore, zonder verhaal maar wel met slapstick.

Gozu was lollig geweest als de eerste 2 uren waren weggeknipt.

** geen commentaar **

Robert McNamara behandelt als pratend hoofd zijn 11 geboden voor oorlogsvoering en kan daarmee gemakkelijk anderhalf uur vullen.
Begonnen als veelbelovend Harvard docent, rekende McNamara in WO II aan de efficiëntie van de conventionele bombardementen op Japan: bijna zeventig Japanse steden ondergingen het lot van Dresden, met meer slachtoffers dan Hiroshima en Nagasaki. McNamara werd de eerste president-directeur van Ford die niet zo heette om vervolgens als minister van Defensie de Cuba crisis en het begin van de Vietnam oorlog mee te maken.
McNamara, inmiddels 87, spreekt vrij uit en gaat vol zelfreflectie in op gemaakte fouten, dankzij de gepatenteerde Interrotron [TM].
Met historische bandopnames van gesprekken met Kennedy en Johnson en met fraai bewerkte archiefbeelden.

Larmoyante neo-realistische troep presenteert ongegeneerd een zigeunermeisje-met-traan. De gruwelijke soundtrack vrolijkt het multiculturele drama vol gemeenplaatsen op.

In een vuurtoren aan de oogverblindende Oostzeekust lijdt een schone Estste maagd aan chronische melancholie. Het einde van de Tweede Wereldoorlog en het begin van de Russische bezetting zijn geen goede tijden voor schone Estse maagden. Behalve slaapwandelen brengt zij de tijd door met eindeloos gebabbel en het tonen van heur onderstel.
De prima uitvoering zorgt ervoor dat het desalniettemin boeit, totdat de rolprent een half uur te lang blijkt en de symboliek aanzwelt.

Luchtig en vermakelijk niemendalletje is een soort van Blues Brothers met kinderen. Vlekkeloos uitgevoerd met een vanouds schmierende Jack Black.

Harvey Pekar begon zijn carrière als autobiograaf met een observatie over de rij in de supermarkt en liet zijn verhalen illustreren door Robert Crumb. Fraaie mengvorm van speelfilm, strip en documentaire toont aan dat alledaagse ellende wel degelijk interessant kan wezen, zolang het niet op een weblog wordt genoteerd.

Eveline Ketterings mocht haar nieuwe, 5 minuten durende, film dit jaar weer zelf inleiden.
Ze zei dat de film begonnen was als een grap. Dat de film één grote grap was. Dat ze voor het eerst video op 35 mm had gezet. Dat video op 35 mm zetten een heel gedoe is, dat het ronduit klote is, ja. Vanmiddag pas was de rol gearriveerd en hopelijk was de grap nog zichtbaar.
Op de tergend langzame aftiteling stond vermeld dat deze film zonder gemeenschapsgeld tot stand was gekomen.

Een primaat staat met bot bij een monoliet, haha, dat hebben we eerder gezien, nog nalachend vallen we in archiefbeelden van de holocaust, hahaha! In Azië denken ze dat de swastika geluk brengt, kwestie van cultuur.
Er is nog veel meer gekkigheid: de doodgeschopte seriemoordenaar wordt door natrappen gereanimeerd, zijn dikke Barbie vriendinnetje maakt salto's op het slappe koord, de ontvoerde grootindustrieel zit met zeskantbouten aan een kruis geschroefd, de hond eet enkel aliens en moeder ligt melodramatisch te sterven. De psychologie is van de koude grond, de bijbel- en filmcitaten zijn overvloedig.
Dat moet wel haast ontsporen in moralistisch gekweel, smakeloosheid of modieuze cult; dat gebeurt niet. Jun-Hwan komt overal mee weg en da's knap.

Vóór Sandra Roelofs was er Eduard Shevardnadze en die bakte er niks van. Oma uit Tblisi denkt weemoedig terug aan resultaten behaald in het verleden: Good bye Stalin.
Met een dagelijkse stroom- en wateruitval is ontkenning van de Wende lastig; dan maar de dood van zoonlief Otar verzwijgen, het leven is immers ingewikkeld genoeg.
Net zo charmant als de hit met Lenin en door het onderwerp een stuk ingetogener.

Eerder bekeken Dutch perspectives:

Een documentaire over ontheemde Cubaanse muzikanten, dàt kende u vast nog niet.
Honigmann filmde in New York zonder enige visie tig blikken vol, zat bij terugkeer met de handen in het haar en besloot de handel maar aan elkaar te kleven. Eindeloos.
Binnenkort vast te zien bij de omroep die dit cinema noemt.

Van Warmerdam in Spanje is een afrader voor mensen die niet van Van Warmerdam en Spanje houden. Een aanrader voor mensen die van Van Warmerdam en Spanje houden.

Maria Goos schreef een televisiefilm naar haar toneelstuk dat poep-, pies- en copuleergat heet en over middelbare mannen gaat. Maria Goos wil iets zeggen.
Bij tijd en wijlen prettige dialogen, zodat Cloaca aangename vulling is voor een avondje Avro.

's Lands slechtste soap acteurs schmieren amechtig, een stem die voor Venloos moet doorgaan neuzelt van begin tot eind, het waargebeurde verhaal is volgepompt met bombast en de camera koekt modieus rond: ingrediënten voor een film die werkelijk van God los is.
Uiteraard is deze film direct uitverkocht op het IFFR, de doorsnee bezoeker ziet immers 51 weken lang geen bioscoop van binnen en als films Engels ondertiteld zijn, kunnen ze maar beter Nederlands gesproken zijn.